Esthetische rehabilitatie met een geïmpacteerde hoektand
Een geïmpacteerde hoektand kan in de weg zitten bij een esthetische rehabilitatie. In onderstaande casus is door een goede samenwerking met de implantoloog de hoektand verwijderd en de kaak opgebouwd om in tweede instantie een implantaat met tijdelijke kroon te plaatsen. De restauratief tandarts kon nadien middels een strakke wax-up en mock-up, de lach van de patiënt esthetisch restaureren.
Een patiënte van 46 jaar meldt zich bij tandarts Nurcan Yilmaz in de praktijk en heeft als zorgvraag een esthetische rehabilitatie van haar bovenfront omdat ze een mooiere lach zou willen (afbeeldingen 1, 2). De lach is fraai, maar is door de jaren heen verkleurd door éénvlaks restauraties. Ze wil ook graag een oplossing voor de grijs verkleurde hoektand linksboven. Dit is een melkcuspidaat, waar ze na haar 18e jaar op is geattendeerd door tandartsen. Ondanks dat er regelmatig is benoemd door andere tandartsen dat dit element verloren zou kunnen gaan, is er geen andere behandeling aan uitgevoerd dan verfraaiing middels composiet. De 23 blijkt echter een persisterende melkcuspidaat, dus 63 te zijn en heeft mobiliteit II. Uit de orthopantomogram (OPT) blijkt daarnaast dat de 23 geïmpacteerd ligt apicaal van de radices van de 12 t/m de premolaren. De 63 is niet sterk genoeg om een restauratie te dragen, dus in het behandelplan kiezen we ervoor om dit element te verwijderen. Mogelijke behandelopties voor locatie 23 zouden kunnen zijn om de melkcuspidaat te verwijderen en een cantilever etsbrug te maken met een vleugel buccaal of palatinaal op de 12 of 14. Beide elementen zijn, ook in verband met hoektandgeleiding niet de beste optie om als pijler voor een cantilever te dienen. Hetzelfde geldt voor een conventionele brug, waarbij de radix van de 12 ook de hoektandgeleiding moet opvangen. Daarnaast zijn volledige beslijpingen natuurlijk niet aan te bevelen bij gave elementen. We kiezen daarom in overleg met de patiënte voor een implantaat. In deze specifieke casus willen we jullie laten zien wat het belang is van een goede samenwerking met de tandarts, de implantoloog en de tandtechnicus en hoe je op een zo minimaal invasief mogelijke manier een casus behandeld waarbij er wordt voldaan aan de esthetische wens van de patiënt.
recente
publicaties
Voorspelbare prothetiek
Om de zachte weefsels rondom een implantaat zo goed als mogelijk dezelfde vorm te laten behouden als het tandvlees rond de oorspronkelijke tand, moet zowel het cervicale tandvleesprofiel als het emergence profile correct zijn. In de kritieke esthetische zone doen we dit door te werken met een tijdelijke kroon op het implantaat. Vanwege de kosten wordt dit vaak achterwege gelaten bij de (pre)molaren. Als we echter voorspelbare en esthetische prothetiek willen vervaardigen, is dit wél nodig. Middels deze casus wil ik laten zien dat dit ook op een makkelijke manier gerealiseerd kan worden.
Kaakverbreding C.Q. verhoging voor implantatie- Sinusbodemelevatie via laterale opening
Ten behoeve van het plaatsen van een implantaat kan het nodig zijn de kaak te verbreden of te verhogen. In de zijdelingse delen van de bovenkaak kan door pneumatisatie van de sinus maxillaris ook een kaakholteophoging noodzakelijk zijn, alvorens de implantaten geplaatst kunnen worden in voldoende hoog bot. Hierbij wordt het membraan van Schneider van de sinusbodem losgemaakt en naar coronaal verplaatst, zodat er een gedeeltelijk lege ruimte tussen sinusbodem en membraan ontstaat: de zogenaamde sinusbodemelevatie. Deze holte kan gevuld worden met botpartikels zodat er bot in de sinusholte kan groeien. Het omhoogbrengen van dit membraan kan op twee manieren worden uitgevoerd: via een laterale opening of via een crestale benadering. Middels een tweetal casus zal ik twee technieken laten zien om een laterale opening te verkrijgen waarna het membraan van Schneider met een minimum aan risico op beschadiging omhooggebracht kan worden.
Immediate implantaatplaatsing in de zijdelinge delen na extractie - Osseodensificatie van de osteotomie in de extractiealveole
Een van de uitdagingen van implantaatreconstructies is het behouden van de harde en zachte weefsels, dan wel het reconstrueren hiervan. Het plaatsen van een implantaat direct na extractie met botaugmentatie in de extractiealveole, is een methode van behoud waarbij de initiële stabiliteit van het implantaat essentieel is. In deze casus beschrijf ik hoe je in een lastige extractiealveole door middel van densificatie van de osteotomie een hoge initiële stabiliteit en ISQ-waarde kan bereiken.