Een van de uitdagingen van implantaatreconstructies is het behouden van de harde en zachte weefsels, dan wel het reconstrueren hiervan. Het plaatsen van een implantaat direct na extractie met botaugmentatie in de extractiealveole, is een methode van behoud waarbij de initiële stabiliteit van het implantaat essentieel is. In deze casus beschrijf ik hoe je in een lastige extractiealveole door middel van densificatie van de osteotomie een hoge initiële stabiliteit en ISQ-waarde kan bereiken.

‍

Een 62-jarige patiënte meldt zich bij de implantoloog op verwijzing van haar tandarts voor behandeling van de locatie 15. Het element is in het verleden endodontisch behandeld en later voorzien van een kroon (metaalporselein). Twee maanden eerder waren de kroon en opbouw gefractureerd en volgens haar tandarts was een nieuwe kroon niet meer mogelijk omdat hiervoor te weinig houvast was. De opties voor een vaste voorziening, namelijk een 3-delige brug 16-x-14 of een implantaat ter plaatse van de 15, zijn besproken. Omdat in beide potentiële pijlerelementen een 2-vlaksrestauratie aanwezig was, werd de biologische prijs van twee kroonpreparaties te hoog bevonden en ging de voorkeur van de eigen tandarts én de patiënt uit naar een implantaat. Om de gehele behandeling bij één behandelaar te houden luidde de verwijzing: ‘Consult c.q. behandeling implantaat en suprastructuur 15, radix relicta nog in situ.’ Bij het klinische onderzoek bekijkt de implantoloog als eerste de volgende essentiële parameters:

1 Algemene gezondheid en medicatiegebruik.

2 Parodontale situatie middels een DPSI-score en mondhygiëne van de patiënt.

3 Aanwezige dentale pathologie.

4 Restaureerbaarheid van de afwezige klinische kroon (inclinatie van de buurelementen, dan wel uitgroei van de antagonisten).

De patiënte in deze casus is gezond (geen medicatie, ASAscore I), DPSI-score 2, heeft geen andere dentale pathologieën en het diasteem is, gezien de korte tijd sinds het fractureren van de kroon (2 maanden geleden), goed restaureerbaar. Vanwege DPSI 2 krijgt de patiënte een verwijzing voor een gebitsreiniging en instructie mondhygiëne. Het klinische onderzoek betreffende de 15 laat een radix relicta zien, zonder verdiepte pocket of fistels in de weke delen (afbeelding 1-2). Op de intraorale röntgenfoto is apicaal geen radiolucentie te zien en is onder de sinus maxillaris 1 mm alveolair bot aanwezig. Bij palpatie van de palatinale wand is een dikte van 9 mm meetbaar. Omdat de alveolaire wanden intact zijn, besluiten we de behandeling uit te voeren door middel van een immediate implantaatplaatsing in de palatinale wand na extractie. Voor de chirurgie krijgt de patiënt de volgende medicatie voorgeschreven: amoxicilline 2g 1 uur voor chirurgie, ibuprofen 600 mg 3dd1 gedurende 5 dagen na de chirurgie en een mondspoelmiddel met actieve zuurstof ter bevordering van de wondgenezing (Blue M mondwater 500 ml) van één week voor tot drie weken na de behandeling.