Keramische facings, of (directe) composietfacings kunnen, mits juist geïndiceerd, een mooie oplossing vormen voor patiënten bij wie tandweefsel mist of die een esthetische correctie wensen. Het klinische succes van composietfacings is afhankelijk van vele factoren, onder andere de kunde van de behandelaar, maar ook de functionele belasting en zelfs de tandpasta (abrasiviteit) die een patiënt gebruikt. Wanneer een patiënt vraagt om een duurzamer esthetisch eindresultaat dan dient keramiek zeker overwogen te worden.

Wanneer een tand in de esthetische zone tot aan gingiva-niveau afbreekt, of zelfsdaaronder, lijkt het voor de hand liggend om aan een extractie en implantaat te denken.Wanneer dit tegelijkertijd bij twee naastliggende elementen gebeurt wordt het al lastiger.Gezien implantaten in de esthetische zone en met name implantaten naast elkaar nietaltijd de esthetische uitkomst geeft waar we op hopen, is het zinvol om te heroverwegenof extractie echt de enige oplossing is.

Occlusale slijtage van elementen en restauraties kan zich voordoen bij een normale occlusie en articulatie en wordt verergerd als een patiënt bruxeert. Maar als een restauratie occlusaal slijt of chipt terwijl de natuurlijke elementen niet dezelfde schade vertonen, kan dit als oorzaak hebben dat niet de juiste beetregistratiemethoden zijn toegepast. Het kan ook worden veroorzaakt doordat de tandtechnicus de aangeleverde informatie niet op de juiste manier heeft kunnen verwerken bij het vervaardigen van de restauratie. Het maken van een extra registratie in centrale relatie naast de registratie in maximale occlusie levert in de meeste gevallen twee verschillende posities op waarin de modellen tegenover elkaar gezet kunnen worden. Dit is waardevolle informatie die door de tandtechnicus geïnterpreteerd en verwerkt moet kunnen worden.